Alam naman natin na ang isa sa pinakamalaking suliranin ng mundo ay ang terorismo na kasalukuyang kinakaharap ngayon ng ating bansa partikular sa Marawi City ng Mindanao.Ang terorismo ang isang suliraning kinakatakutan ng lahat ng mga tao dahil sa magdudulot ito ng isang napakamasalimuot na kapalaran ng maraming tao.

Marami ang naging epekto ng terorismo sa buhay ng bawat tao lalong-lalo na sa mga taong malapit o doon nakatira sa lugar na pinangyarihan ng labanan.Una na dito ay ang pagkawala o pagkamatay ng maraming tao.Pangalawa ay ang trauma na maaaring matanggap ng mga taong nakasaksi sa pangyayaring labanan lalo na ang mga bata.Kapag naranasan nila ang trauma ay magiging malaki ang epekto nito sa kanilang social na buhay.Maaapektohan nito ang pakikisalamuha nila sa iba pang tao dahil sa takot na nadama.Pangatlo ay ang kanilang mga hanapbuhay at mga ari-arian.Ang mga labanan sa pagitan ng mga terorista o rebelde ay kalimitang nangyayari sa mga bukirin na lugar.Kaya naman ang mas maaapektohan dito ay ang mga magsasaka kasama ng kanilang mga alagang hayop na bumubuhay sa kanila at ang lupang kanilang sinasaka ay mawawala na lang ng parang bola.Ngunit sa kasalukuyang kaso ng terorismo ay nangyari sa isang syudad kung saan nasali ang mga paaralan,hospital at maging ang simbahan.Kung susuriing

 mabuti,mas marami o mas malaki ang pinsalang naganap ng pangyayaari ngayon.Mas marami ang mga pagaari ang nasira.Mas maraming tao ang naapektohan.May mga taong namatay dahil sa pakikipaglaban upang makamit ang inaasam na kapayapaan,may mga inosenteng tao ang nadamay,mga taong marami pa sanang pangarap at gusto itong matupad pero nasayang lang ang lahat ng iyon dahil sa isang walang kwentang labanan.

Minsan naiisip ko kung bakit naglalaban tayong mga tao.Kung tutuusin magkatulad lang naman tayo.Bakit may ibang tao na walang awang pumapatay ng kapwa?Para sa kanilang pinaglalaban?Siguro.Pero hindi sapat na dahilan iyon upang pumatay.Bakit imbes na magtulongan lahat ng mga tao sa mundo upang makamit ang inaasam na kapayapaan ay tayo-tayo pa mismo ang naglalaban-laban?Dapat nating isipin na ang lipunang inaalagaan natin ngayon ay para sa susunod pang henerasyon.Dapat simulan na ang pagkakaisa nating lahat dahil sa huli tayo rin ang makikinabang sa lahat ng ito.Ngunit sa nangyayari ngayon malayong matupad ang hangarin na iyon.

Alam kong walang maitutulong ang mga simpleng tao lamang na katulad ko lalo pa at isa lang akong simpleng teen ager para sa pakikipaglaban para makamit ang kapayapaan pero may magagawa tayong iba na pwedeng makatulong para sa kabutihan ng lahat -- ang magdasal.Sa panahon ngayon,tanging ang pagdadasal lang talaga ang maaari nating gawin lalo na ang mga katulad kong kabataan.Kaya magtulongan tayong lahat para sa kapayapaan at katiwasayan na ating hinahangad.

~SMKL